Słynna rozprawa Klausa Theweleita, opublikowana po raz pierwszy w 1977 roku, poświęcona jest zagadnieniu kształtowania się męskich fantazji wśród zdemobilizowanych po I wojnie światowej żołnierzy Freikorpsów oraz podobnych im formacji paramilitarnych. Autor zebrał w swojej monumentalnej pracy olbrzymi materiał: dzienniki, wspomnienia, zapiski, listy oficerów i szeregowych żołnierzy, a także nieprzebrany materiał wizualny: plakaty, zdjęcia, klatki filmowe, komiksy i grafiki pochodzące z opisywanej przez niego epoki i ukazujące, w jaki sposób kultura masowa tamtego czasu kształtowała wyobrażenia o kobietach, wrogach, seksualności i wojnie. I jak z tych wyobrażeń narodził się faszyzm.
Bo to właśnie faszyzm stanowi głównie przedmiot zainteresowania Theweleita. Książka z jednej strony stanowi nieprześcignione do tej pory opracowanie tematyki, charakteryzując się zastosowaniem nowatorskich jak na tamte czasy (i wciąż mało znanych w Polsce) narzędzi psychoanalitycznych, w tym koncepcji schizoanalizy Deleuze’a i Guattariego, z drugiej zaś – stanowi pracę niezwykle osobistą, gdyż jednym z bohaterów narracji Theweleita jest jego ojciec, którego autor sam nazywa „dobrym faszystą”.